بسیاری از ما با فکر و مدریتی که داریم به اداره وبلاگ یا وبسایتمان می پردازیم غافل از اینکه در هر کاری راهها و روشهای مختص به خود را می طلبد که باید با آن شیوه جلو رفت مدیریت در سایت فروشگاهی نیز یکی از همین راهکارها و روشها است که اگر به درستی مدیریت شود روز به روز بر فروشش می افزاید و پیشرفت می کند در مقابل اگر به روش های فروش در سایت اهمیت داده نشود و دیدگاهمان را عوض نکنیم به مشکل می خوریم یکی از راههای مدیریت این مسئله اهمیت دادن به بحث آی تی سی است خیلی از طرح ها و پروژه های دولتی نیز به دلیل بی توجهی به این بحث یا موفقیت چندانی را کسب نکرده است یا به صورت نیمه کاره رها شده است و دیدگاه مدیران برای طراحی و اجرای طرحها آینده نگرانه نبوده و صرفاً با حضور همان مدیر تعریف پذیر بوده و با عوض شدن مدیر به نتایج بهتری دست پیدا کرد

با این تفاسیراین سوال اساسی پیش می آید که واقعاً جایگاه مدیریت ایرانی در هدایت و راهبری صنعتIT ملی کجاست؟

مشکلی که از دیر باز متوجه بدنه مدیریتی کشور ما بوده حضور سنتی یک عده در ساختار های مدیریتی کشور است. که هر از چند گاه به صورت چرخشی جای آنها تعویض می شود. بازخوانی هفت محور اصلی طرح تکفا نشان می دهد که ضامن توسعه و اجرای همه جانبه این طرح توجه جدی مدیران ارشد و رده بالای کشور به مسئله تکفاست که با توجه به ظواهر امر این موضوع تا حدودی غیر ممکن جلوه می کند.

اعتقاد نگارنده بر این است که توسعه ICT در بین مردم بسیار سریعتر و علاقمندانه تر صورت گرفته و خواهد گرفت اما با توجه به ظرفیتهای موجود در اختیار بخش خصوصی و مقایسه آنها با بخش دولتی انتظار به جایی است که برای ایجاد شتاب بیشتر در روند توسعه ICT در ایران بخش دولتی تلاش خود را برای یاری رساندن به بخش خصوصی صرف کند. دلایل این ادعا را می توان در موارد زیر مورد اشاره قرار داد.

حضور شرکتهای خارجی نیز در زمینهIT خیلی شفاف نیست و چون نظارت بر عملکرد آنها توسط بخش دولتی انجام می شود در نتیجه انتظار زیادی از بهره برداری مناسب از سرمیه گذاری های نمی توان داشت.

به جرات می توان گفت بسیاری از مدیران کشورکه برنامه ریزی و تصمیم گیری در زمینه توسعهICT را برعهده دارند از دانش لازم در زمینه ICT بی بهره اند.

 باید پذیرفت که نظام اداری کشور ما دچار بروکراسی است و از این رو در ارگان های دولتی توجه جدی برای توسعه علمی IT در بین کارمندان دولتی وجود ندارد و این موضوع نارسایی عمده در انتقال خدمات رسانی به مردم مبتنی بر فناوریهای ارتباطی و اطلاعاتی است.

آموزش های علمی و کلاسیک در زمنیه IT در کشور وجود ندارد و بیشتر دانش عمومی نسبت با IT از طریق آموزش های غیر اصولی ویا به صورت تجربی حاصل می شود. بسیاری از افرادی که در کلاسهای آموزشی مختلف شرکت می کنند بدون هدف خاصی و صرفاً برای گذراندن اوقات فراغت به این کلاسها می روند و  دلیل این امر چیزی جز عدم هدایت آینده نگرانه و نیاز سنجی شده نمی تواند باشد.

به علت عدم توسعه فرهنگی و علمی در نظام بخشی به مدیریت فناوری اطلاعات بسیاری از سرمایه های ملی به هدر می رود تا جایی که بسیاری از مدیران ارشد و مدیران میانی نمی دانند چه ابزاری و برای چه منظوری مناسب است.

 نظام دولتمدار مانع توسعه سریع و برنامه ریزی دقیق برای توسعهICT است.بسیاری از مدیران در چند ماهه اخیر تنها با شنیدن نامی از تکفا تلاش وسیع خود را برای جذب اعتبار و انجام یکی دوپروژه در زمینهICT کرده اند تا از قافله رقبا عقب نمانند و از این طریق سر پوشی بر نارسایی های مدیریتی خود بگذارند.

آنچه مسلم است IT در سطح جهان روز به روز در حال پیشرفت و توسعه است اما با شرایط موجود و با سرمایه گذاری های فراوان این نگرانی و جود دارد تا زمانی که پروژه های IT در قالب دولتی اجرا می شوند نه از نظر فنی و نه از نظر زمانی قابل قیاس با تکنولوژی روز باشند.

 پیاده سازی بسیاری از طرحهای IT در سازمان ها بدون مظالعات کارشناسی دقیق و یا انجام نیاز سنجی های اصولی برای سازمان های صورت می گیرد.

عدم توجه جدی به آموزش علمی و عملی مدیران باعث شده ایشان نتوانند زمینه کاربری مناسب بودجه ها را فراهم کند.

 بعد از توسعه فرهنگی که نقش مهمی در توسعه دولتی و عمومی IT دارد توسعه قانونی نیز برای استحکام و ضمانت اجرایی این بخش لازم الاجراست ولی با این وجود هنوز هیچ یک از دستگاههای مسئول نسبت به طراحی و تدوین قوانین جامعIT کشور اهتمام نورزیده اند و در نتیجه این امر آشفتگی و بی برنامه گی بر کلیه طرحهای توسعهIT در ایران سایه خواهد افکند.

 هنوز در جامعه ما دانش و به جرات، ابزار مناسب برای توسعه و مدیریت برنامه ها و پروژه های IT وجود ندارد و این قضیه به علت عدم حضور متخصصین و کارشناسان مدیریت تکنولوژی اطلاعات است. و آنچه که از ظواهر امر بر می آید علاقه مندی زیادی به استفاده مستقیم از اندک افراد متخصص در جریان کار نیست.

کشورما همیشه از عدم هماهنگی اصولی میان بخشهای مختلف خود رنج برده در این بینIT نیز از این ناهماهنگی بی بهره نبوده وهر نهادی خود را مسئول و صاحب نظر معرفی می کند .

علی رغم برنامه های چهانی برای کوچک تر کردن حجم دولتها و ارجاع امور به بخش خصوصی اما همچنان خصوصی سازی در کشور ما به یک آروزی دور دست بدل شده و صنعت نوپای IT در ایران نیز از این موضوع به بهره نیست زیرا سازمان های دولتی تمایلی به انتقال اموربه بخش خصوصی ندارند و ترجیح می دهند روند به اصطلاح توسعهIT را در اختیار و نظارت خود داشته باشند و آن را ار طریق ارجاع به شرکتهای عمومی غیر دولتی و یا امثالهم به انجام برسانند. و در این بین دانش و نیروی انسانی بخش خصوصی را نادیده می گیرند.

ضوابط مشخصی برای گزینش و استفاده از زیرساختهای نرم افزاری و سخت افزاری در سازمان های دولتی وجود ندارد مثلاً در کشور چین با یک اعلام همگانی تمامی شرکتها و سازمان نرم افزارهای اداری خود را تغییر دادند اما آیا در کشور ما می توان چنین کاری را انجام داد.و ایا اصلاً گشور ما دراری چنین یکپارچگی در زمینه کاربرد نیازسنجی شده و علمی از سخت افزار و نرم افزار می باشد؟

با تمام این تفاسیر باید این مسئله را اضافه کرد که علاوه برضعف فرهنگی و علمی در ساختار دولتیIT هیچ ضایطه مشخصی برای هدایت اقتصادیIT ایران وجود ندارد و بودجه کلان وضع شده برای این طرح همچنان بدون تعریف و هدف مشخصی صرف می شود و سرمایه های ملی را هدر می دهد. سرمایه هایی که می تواند به یک فعالیت عظیم و زیر بنایی تبدیل شود.
کشور ما هنوز قوانین جهانی در زمینهICT را نپذیرفته شاهد این مدعا قاچاق بی حد و حصرنرم افزار و سخت افزار به داخل کشور می باشد. بنابراین وقتی مدیریت و نظارت دقیقی بر ابزارهای یک فناوری نمی شود چگونه می توان به توسعه قانون مند و مدیریت یافته ان در کشور امید داشت.

نگاهی به هفت بند موجود  در تکفا نشان می دهد که مدیریت های سنتی کشور ما هنوز در تامین زیر ساختهای جاری و لازم برای رسیدن وضع زندگی همه اقشار جامعه  به یک وضع مطلوب توسعه عاجزند بنابراین چه لزومی به انجام هزینه های بیهوده ای در راه توسعه عمومیIT در طرحی با عنوان دولت الکترونیکی است. کشور ما هنوز نتوانسته حداقل نیاز های ساختاری و زیرساختی لازم را برای توسعه IT فراهم کند بنابراین صحبت از گسترش و توسعه ابزارهای آن در سطح جامعه امری بیهوده جلوه می کند.